O wystawianiu się

O jezu jak ja się bałam. Przez pół roku chodziłam z pomysłem, przez kolejne kilka miesięcy powstała nazwa, wizja i mapa treści, a ja ciągle się bałam. Nie bałam się pisać, bo pisać lubię nad wszystko. Nie bałam się tworzyć, mówić czy gmerać w WordPressie. Bałam się wystawić.

Jest 1996 rok. Mam 8 lat i precyzyjnie policzone kwestie, które mówię na jakiejś szkolnej akademii. Przed ostatnią jest już mi smutno, po ostatniej przeżywam dojmujący żal, że to już koniec na dziś, że nie będzie więcej występów przed tymi wszystkimi ludźmi.

Hop o 20 lat, jest 2016. Mam wystąpić przed dwiema garstkami ludzi i opowiedzieć o wygranej mojej ekipy w hakatonie. Ćwiczę od dawna, ale i tak dopada mnie atak paniki, dukam przez 20 minut i dopiero potem dopada mnie to wspaniałe uczucie adrenaliny, które kochałam dwadzieścia lat wcześniej. Późno, bo to już czas na pytania od publiczności, których chyba trochę boją się zadać trzęsącej się prelegentce.

Nie chodzi tutaj tylko o wystąpienia publiczne i ataki paniki, po prostu gdzieś między nie-wstydzę-się-niczego a boję-się-wszystkiego zakurzyłam umiejętność wystawiania się. Dlatego decyzja o założeniu tego bloga była taka trudna.

Wystawić się czyli, jak to mówią zagranico, put myself out there, pojawić się na mapie (kolejna kalka językowa), wyjść ze swoimi stworzeniami do ludzi. To może jeszcze nie brzmi źle. Tymczasem sama już definicja słowa wystawić się wisiała nade mną jak ta czarna chmurka nad Kłapouchym:

wystawić się:
1. «stanąć, siąść itp. w taki sposób, aby być widocznym»
2. «poddać się działaniu czegoś»

To pierwsze już trochę swędzi, bo przecież ja taka nieuczesana, ale dopiero to drugie wywołuje straszny niepokój. Poddać się działaniu? Niszczącej sile tych, którzy przejdą nad moim linkiem obojętnie, tych, którzy wejdą na bloga i wyjdą, czy w końcu tych, którzy ze współczującym uśmiechem powiedzą “ej, ale fajnie, że coś tam sobie piszesz”. Nic dziwnego, że najczęstsze zwroty z wystawianiem się to wystawić się na pośmiewisko czy wystawić się na ryzyko.

Bo wiecie, nie wystawiam się tylko z moimi treściami, ale z całym ich kontekstem, przez co kłębek strachu pęczniał o różne powody:

Przecież mam już bloga i czyta go jakieś pińcet osób, chociaż to pewnie moja mama loguje się z pińcet loginów.

Skoro zaczęłam już pisać o polskim kinie, to powinnam nieść dalej wirtualny krzyż czy tam kaganek, a nie pisać o moich najnowszych zakupach – co powiedziałby na to Kieślowski albo chociaż Smarzowski?

Mam 28 lat, czyli jakieś 15 za dużo do stworzenia swojej pozycji w świecie internetów.

Przez większość dni w roku spędzam pół dnia przy komputerze, drugie pół też przy komputerze, a pośrodku trzeciego pół jeszcze oglądam seriale. Co w tym ciekawego? Miałabym o czym pisać gdybym w końcu wybrała się w jakąś dłuższą podróż, ale ostatni raz na przygodowych wakacjach byłam w 2010 roku.

Będę określać swój nowy blog jako o życiu, a to prawie już lajfstajl. Co jeśli wejdę w ramkę marmurowych stolików i azjatyckiej pielęgnacji, której przecież już używam, a stąd tylko mały kroczek do publikacji “mojej porannej rutyny”? Przecież wszyscy mnie wyśmieją.

Pędzona myślą o tym, że przecież ja tak bardzo chcę pisać, a w wystawianiu się nie ma nic złego (chociaż jest dużo strasznego), rozwijałam kłębek:

Tak, mam bloga i pińcet fanów (w tym mamę). Poszerzanie tematyki to konsekwencja rozwoju, a Smarzowskiemu nic do tego, bo Wołyń to w ogóle mi się średnio podobał więc w najgorszym wypadku mamy remis w rozczarowaniach. Ania w Kinie zasługuje na przeprowadzkę, a i tu miejsce na dobre polskie kino się znajdzie, nie obawiajcie się.

Moja mama jest starsza ode mnie o 27 lat. Założyła bloga rok temu, odpalił. Wystawianie się jest być może i trudniejsze z wiekiem, ale nie niemożliwe.

“Nudne” życie ma w sobie spory potencjał pisarski – no bo jak połączyć “humanistyczny umysł” z nauką programowania? Jak to jest pracować w internetach? Jakie seriale oglądać? Kto wygra Agenta? Poza tym nie oszukujmy się, między komputerem, a serialami dzieje się całkiem sporo – dopiero co założyłam własną działalność, kupuję działkę budowlaną, za kilka tygodni wielka podróż za Wielką Wodę i małe podróże za małymi wodami. Całkiem rychtyg życie, jeśli pytacie mnie o zdanie.

Ostatecznie wszystko sprowadza się do pytania: “co jest silniejsze?” Strach przed wystawieniem się czy chęć robienia. Po długim czasie, system wypluł odpowiedź:

Cześć, jestem Ania, to jest Rychtyg, a ja właśnie się wystawiłam.